Þjóðarávarpið - stjórnmálasagan rakin frá nýjum sjónarhóli

Í Þjóðarávarpinu eru sagðar safaríkar sögur úr stjórnmálaþróun síðustu 50 ára, sem snerta þjóðernishugmyndir, popúlisma, upplýsingaóreiðu og samsæriskenningar af ýmsu tagi. Hér er áhugavert rit á ferð, sem áhugafólk og fræðimenn í stjórnmálum ættu ekki að láta fram hjá sér fara.

Í þessu nýjasta ritverki sínu rýnir Eiríkur vestræna stjórnmálasögu út frá þeim aflvaka sem popúlismi nýþjóðernishyggjunnar hefur neistað frá sér í pólitískri umræðu á Vesturlöndum, Rómönsku-Ameríku og Rússlandi undanfarin 50 ár. Fjallað er um það, hvernig þessi stjórnmálasaga hefur sveigst til og frá í kjölfar meiriháttar áfalla sem riðið hafa yfir, eins og í kjölfar olíukreppunnar í byrjun 8. áratugarins, fall Berlínarmúrsins á 9. áratugnum og árásanna á Tvíburaturnanna í upphafi þúsaldarinnar.

Nú hin síðari ár hefur svo bæst við fjármálakreppan 2008, flóttamannakrísan nokkru siðar og nú siðast heimsfaraldur af völdum COVID19. Áföll af þessum toga hafa þannig að mati Eiríks, myndað jarðveg sem hefur reynst frjór fyrir vöxt og viðgang nýþjóðernishyggju.

Nýþjóðernishyggjan, sem er skilgreind sem popúlísk þjóðernishyggja, hófst sem andófsafl á jaðrinum hjá popúlískum stjórnmálamönnum á borð við Marie le Pen í Frakklandi og Mogens Glistrup í Danmörku. Á meðal þess, sem Eiríkur rekur siðan, er hvernig þessi popúliska pólitík hefur grafið sér leið inn í meginstraumsstjórnmálin, sér í lagi eftir fjármálakrísuna 2008 og flóttamannakrísu síðustu ára.

Þessa þróun má að sögn Eiríks m.a. sjá stað í yfirtöku danska sósíalistaflokksins á popúlískum málflutningi Þjóðarflokksins þar í landi og yfirtöku breska Íhaldsflokksins á Brexit-stefnu UKIP, svo að dæmi séu nefnd. Í ljósi þessa spyr Eiríkur svo meðal annars hvort nýþjóðernishyggjan geti mikið lengur talist á jaðri stórnmálanna.

Til baka